EEN BOEIEND INTERVIEW MET LEX PALEAUX

Waarom besloot je je verhaal op te schrijven?

‘Ik schrijf uit noodzaak. Schrijven geeft me de ruimte om zorgvuldige keuzes te maken, waarbij ik – met zo min mogelijk oordeel – mijn verhaal probeer te vertellen. Liften naar de hemel is mijn vijfde roman, maar al mijn boeken raken elementen van het leven die in het dagelijks leven vaak moeilijk bespreekbaar zijn. Ik heb nog steeds moeite om bepaalde gebeurtenissen uit mijn leven hardop uit te spreken. Door de boeken als roman te schrijven, creëer ik afstand tussen de onderwerpen en mezelf. Zo ontstaat er veel ruimte voor zelfreflectie.’

Je boek is een bestseller. Hoe voelt het dat zoveel mensen jouw verhaal lezen?

‘De persoonlijke berichten van lezers die me vertellen dat ze geraakt zijn, hardop hebben gelachen of tranen met tuiten hebben gehuild, vertellen me dat ik op de goede weg ben, want het verhaal is nog niet verteld. Ik werk nu aan het vervolg op Liften naar de hemel. Dat was ik al van plan, maar de roep van alle lezers die willen weten hoe het met hoofdpersonage Quintin afloopt, brachten alles in een zeer stimulerende stroomversnelling.’

Wat is de kracht van dit boek, denk je?

‘Misschien de filmische stijl van schrijven. Ik probeer de lezer bij de hand te nemen en niet meer los te laten. Het verhaal moet je niet lezen, maar beleven. Als je als lezer de sneeuw onder je voetzolen hoort knisperen, heb ik mijn werk goed gedaan. De karakters moeten tot leven komen. Bijzonder genoeg krijgen ze juist door de lezers een hartslag: zij vertellen erover aan vrienden of bespreken het in leesclubs of online.’

Wat hoop je dat lezers meenemen als ze het boek dichtslaan?

‘Ik schrijf mijn werk met zo min mogelijk oordeel, zodat lezers hun eigen verhaal en binding met de personages creëren. Zodra iemand mijn boek pakt, is het verhaal niet meer van mij, maar van de lezer. Het is voor iedereen anders wat hij of zij uit het verhaal haalt. Voor de een is dat misschien hoop en veerkracht, maar het kan net zo goed een vorm van persoonlijke verwerking zijn, omdat het verhaal raakt aan eigen pijn en verdriet. In alle gevallen is het precies zoals het moet zijn.’

Welk boek ligt naast jouw hotelbed?

‘Wanneer ik zelf schrijf, lees ik weinig van anderen. Ik wil zo dicht mogelijk bij mezelf blijven en niet dusdanig worden beïnvloed dat ik mijn manier van schrijven, onbewust, vermeng met dat van een collega. Ik moet tot mijn schaamte dan ook bekennen dat ik de afgelopen jaren veel te weinig gelezen heb. Doorgaans lees ik graag biografieën, simpelweg omdat ik ‘de mens’ een fascinerend zoogdier vind. Toch zijn er op het vlak van romans wel een paar pareltjes die ik hierbij graag wil delen.’